1. Dywinacja i jej korzenie. Sposoby wróżenia


Wróżbiarstwo (dywinacja) to zespół czynności związanych z próbami przepowiadania przyszłości z pomocą specjalnych przedmiotów i technik, a według niektórych interpretacji także sił nadnaturalnych.

Dzisiejsze wróżbiarstwo nie określa się tylko jako przepowiadanie przyszłości z kart, czy z daru jasnowidzenia. Swoista dywinacja posługuje się psychologią w celu osiągnięcia pełni poznania duszy klienta, jego zachowań, aby jak najtrafniej przepowiedzieć mu zdarzenia, ale nie tylko. W tym momencie chodzi o pokazanie jednej z możliwych dróg, oraz przyczyny i skutku danej sytuacji. Wróżbiarstwa nie traktujemy jako wyroczni, a jeśli już tak mówimy traktujemy to jako język potoczny. Do dziś prawie wszelkie systemy wróżbiarskie przez zwykłych śmiertelników nazywane są wiedzą tajemną. Niestety jest to błędem, ponieważ wszelkie systemy są już ogólnodostępne. Świetni wróżbici są w stanie za pomocą kolorów, znajomości układu nerwowego, ubrania klienta prognozować mu przyszłość.

Prognostyka to inna definicja nie tylko wróżbiarstwa, ale również np. prognozowania pogody. Wróżbici bardzo często mówią o prognozowaniu przyszłości czy prognostyce wydarzeń.

Najpopularniejsze sposoby wróżenia:

-   astrologia;
-   chiromancja i chirologia;
-    geomancja;
-   I ching;
-   kartomancja - wróżenie z kart, w tym karty Tarota;
-   keromancja - wróżenie z lanego wosku;
-   kleromancja - wróżenie za pomocą kości;
-    krystalomancja - wróżenie z kryształów, luster lub kryształowej kuli;
-   litomancja - wróżenie z kamieni szlachetnych;
-    numerologia - wróżenie oparte na symbolice i energii cyfr;
-   onejromancja - wróżenie z marzeń sennych;
-   piromancja a. pyromancja - wróżenie z ognia;
-   przepowiadanie pogody;
-   stareomancja - przepowiadanie przyszłości z żywiołów;
-    tasenografia - wróżenie z fusów;
-    tuframncja - wróżenie z popiołów;
-   wróżenie z run.

Wiele wróżbiarskich systemów zrodziło się w starożytnej Mezopotamii ponad cztery tysiące lat temu. Wróżeniem zajmowali się tam kapłani, którzy studiowali ruch gwiazd i planet oraz badali wnętrzności zwierząt ofiarnych, by odnaleźć wskazówki co do pomyślności króla i społeczności. Niektórzy wróżbici szukali znaków na przyszłość, wprawiając się w trans i prosząc o pomoc duchy, inni znów odnajdywali je w przyrodzie. Zaćmienie, burza gradowa, narodziny bliźniąt albo sposób, w jaki dym unosi się w powietrze – niemal wszystko mogło zostać zinterpretowane jako zapowiedź tego, co ma nadejść.


____________________________________________
    2. Historia wróżbiarstwa. Najsłynniejsi dywinatorzy wszechczasów


W starożytnej Grecji i Rzymie wyróżniano dwa rodzaje wróżbitów: zawodowi, doskonale wykształceni wróżbici pracowali dla władców, natomiast zwykli służyli każdemu, kogo było na nich stać. Spośród oficjalnych wyroczni w Grecji największą chlubą cieszyła się wyrocznia delficka, do której przynoszono pytania, nierzadko w formie testu wielokrotnego wyboru, aby za pośrednictwem kapłanki uzyskać odpowiedź od samego Apollona. Królewscy wysłannicy z przyległych krain szukali u wyroczni rady w tak ważnych kwestiach, jak na przykład gdzie zbudować nową świątynię albo czy rozpocząć wojnę. W Rzymie nominowani przez państwo wróżbici zwani byli augurami, od łacińskiego słowa avis „ptak”, i garrire, oznaczającego „szczebiotać”, albowiem ich wielce szanowane usługi świadczone imperium zasadzały się na obserwacji ptaków.

Zwyczajni wróżbici, z których wielu trudniło się także sprzedażą talizmanów i amuletów, nie cieszyli się już takim szacunkiem jak wróżbici z urzędu. O wiele częściej okazywali się oszustami, a kpiarze uwielbiali stroić sobie żarty z tych, którzy garnęli się do nich stadami po poradę w każdej błahej sprawie. Mimo sprzeciwu Kościoła wiele starożytnych systemów wróżbiarskich przetrwało do średniowiecza.
Profesjonaliści nadal działali w najważniejszych miastach, wędrowni wróżbiarze przenosili się z miasteczka do miasteczka, a po wsiach radą służyli wiejscy czarodzieje i tak zwane mądre. Warto zauważyć, że od czarowników oczekiwano nie tylko umiejętności zaglądania w przyszłość, ale również spoglądania wstecz. Nierzadko proszono ich o pomoc w odnalezieniu zguby, zidentyfikowaniu złodzieja, odszukaniu zaginionych albo zlokalizowaniu zakopanego skarbu ( przed wiekami, kiedy banki były jeszcze rzadkością wielu ludzi zakopywało swoje kosztowności w ziemi, a inni naturalnie starali się je odnaleźć i wykopać ). Zwykli śmiertelnicy mieli także możliwość powróżyć sobie samemu dzięki wiedzy nabytej z tanich ilustrowanych broszur dostępnych już w szesnastym wieku, poświęconych miedzy innymi chiromancji i astrologii.
Wróżbiarstwo pozostawało jednak głównie w rękach zawodowców, którzy twierdzili, że posiadają wiedzę, wykształcenie bądź dar niedostępny innym. W późniejszych wiekach arsenał wróżbity zasiliły dwa nowe systemy. Około połowy siedemnastego wieku, a wiec mniej więcej sto pięćdziesiąt lat po tym, jak w Europie pojawiły się karty, rozwinęło się wróżenie z kart, które wkrótce stało się charakterystycznym atrybutem cygańskich wróżbiarzy. Wróżenie z herbacianych fusów natomiast, choć praktykowane w Chinach od mniej więcej szóstego stulecia, zawitało do Europy dopiero w połowie osiemnastego wieku. Oba systemy szybko zyskały popularność, być może dlatego, że gra w karty i picie herbaty były wówczas częścią codzienności. Chociaż wiele starodawnych form wróżenia zarzucono, wszystkie wykładane w różnych szkołach magii i czarodziejstwa pozostają w użyciu po dziś dzień.

Najsłynniejsi wróżbici i wróżbitki:
-   Wyrocznia Delficka - sławna w starożytnej Grecji wyrocznia w Delfach, która ogłaszała swe przepowiednie przez kapłankę. Kapłanka ta musiała mieć co najmniej 50 lat i zwana była Pytią.
-   Kasandra (gr. Κασσάνδρη Kassandre;) - w mitologii greckiej córka króla Troi Priama i jego żony Hekabe. Jej bliźniaczym bratem był Helenos. Zakochany w niej Apollo dał jej dar widzenia przyszłości, jednak Kasandra nie odwzajemniła jego miłości. Rozgoryczony rzucił na nią klątwę, sprawiając, że nikt nie wierzył w jej przepowiednie. Dramatycznych ostrzeżeń Kasandry nie słuchali jej rodacy, nie udało się jej zapobiec upadkowi Troi. Jej imię stało się synonimem złowróżbnej prorokini, wieszczącej nieszczęście.
-   Melampus - legendarny wieszcz i wróżbita grecki i prorok. Stał się sławny dzięki swemu dziełu, w którym wyjaśniał wróżenie z drgań członków.
-   Mimir – w mitologii nordyckiej tajemniczy mędrzec o nieznanym pochodzeniu. Był właścicielem źródła mądrości u korzeni Yggdrasilu. Prawo do napicia się z tego źródła uzyskał Odyn, płacąc w zamian Mimirowi własnym okiem.
-   Fineus - w mitologii greckiej syn Agenora, król miasta Salmydessos w Tracji, posiadał dar przepowiadania przyszłości. Jego żona, Idaja, oskarżyła niesłusznie synów Fineusa z pierwszego małżeństwa o zniewagę, za co Fineus rozkazał ich oślepić. Bogowie chcąć ukarać go za ten czyn, zesłali Harpie, które porywały jedzenie ze stołu lub zanieczyszczały je zanim Fineus zdążył wziąć cokolwiek do ust. Od klątwy i jednocześnie śmierci głodowej Fineusa wybawili Kalais i Zetes.
-   Kalchas - jeden z najsłynniejszych wieszczów greckich, najlepszym we wróżeniu z lotu ptaków. Był synem Testora, a więc i potomkiem Apollona. Towarzyszył wojskom w wyprawie przeciw Troi.
-   Sybilla, Sibylla - wieszczka przepowiadająca przyszłość pod wpływem narkotyków.
-   Nostradamus (fr. Michel de Nostredame) - (ur. 14 grudnia 1503 r. w Saint-Remy w Prowansji – zm. 2 lipca 1566 r.), francuski lekarz, astrolog, matematyk i autor proroctw, okultysta, doradca królowej Francji Katarzyny Medycejskiej. Miał m.in. przepowiedzieć okoliczności śmierci jej męża Henryka II.


__________________________________________

 
3. Co jest potrzebne, abyś został wróżbitą?


Wróżbita to w dzisiejszych czasach bardzo odpowiedzialne zajęcie. Dla wielu ludzi dywinacja to powołanie, a dla innych zawód. Z tymi dwoma słowami wiąże się pewna myśl: zawód, to nieodłączna część zarabiania pięniędzy, często naciągania klientów na zakup produktu, który w rzeczywistości okazuje się zwykłym kłamstwem i wielką obłudą. Powołanie to posiadanie daru do wykonywania danej czynności. Takie powołanie trzeba rozwijać, oraz wykorzystywać go w dobrych celach.
W czasach współczesnych wróżbita to nie tylko osoba przewidująca przyszłość, ale także psycholog i doradca duchowy, który będzie potrafił wskazać drogę człowiekowi tak, aby był szczęśliwy.

Dary i predyspozycje:
-   głos wewnętrzny;
-    zainteresowanie duchownością;
-    zdolności interpretatorskie.

Kodeks moralny wróżbity:

1. Nie można oceniać klienta, wyrażać negatywnych opinii na temat jego przekonań, obwiniać go.

Każdy oceniany i krytykowany jest na co dzień. Poszukuje więc miejsca, w którym mógłby wziąć głęboki oddech i bez obaw podzielić się swoimi troskami, myślami, bez strachu, że znów usłyszy:
- Jak pan może tak myśleć?
- Normalni ludzie tak nie myślą!
- Dziwie się, że można mieć takie głupie poglądy!

2. Nie można straszyć klienta.

- Jeśli pan tego nie zrobi, to spotka pana kara od losu, za...
- To pewne, że mąż panią zdradza i nic pani na to nie poradzi, kochaniutka!
- Syn zachoruje już niedługo na dziwną chorobę, ale to kara dla pani za usunięcie pierwszej ciąży!

3. Nie można podejmować decyzji za klienta.

- Musi pani teraz zajść w ciążę, jeśli chce pani uratować małżeństwo.
- Musi pani wyjść za mąż za tego mężczyznę, bo to jedyna szansa dla pani rodziny!
- Ma pani się rozwieść i wyjechać z tego miasta!

4. Nie można przemawiać do klienta z pozycji jedynego i wszystkowiedzącego autorytetu.

- Jest wielu znanych ludzi, ale ja jestem najlepszym jasnowidzem!
- Inni nie znają się na tym tak, jak ja!
- Dziwię się pani, że zadaje mi pani tak naiwne pytania. Zajmuję się poważnymi sprawami!

5. Nie można używać słownictwa ezoterycznego niezrozumiałego dla przeciętnego człowieka.

Klient, nasłuchawszy się diagnoz w połowie niezrozumiałych, wychodzi z przekonaniem, że nic nie da się zrobić. Rośnie w nim przekonanie bezsilności i beznadziejności.

6. Nie można klientem zaspokajać swoich potrzeb.

Chodzi to o domaganie się uwagi dla siebie, popisywanie się swoją wiedzą, mądrością, opowiadanie o swoim życiu, zajmowanie się swoim życiem, przekonywanie o swoich poglądach, religii, filozofii życiowej.

7. Nie można traktować klienta przedmiotowo.

Zdarzają się tacy, którzy traktują klienta... jak towar. Rozmawiają z nim patrząc w stół lub okno. Wygłaszają suche informacje, bez zwracania uwagi na to, o co chciałby zapytać klient, po 20 minutach inkasują pieniądze... i następny klient proszę!

8. Nie można przepowiadać śmierci.

Taka informacja działa jak wyrok, nawet jeśli danemu człowiekowi wydawało się, że nie będzie to miało dla niego żadnego znaczenia. Tego rodzaju przepowiednie przynoszą tragiczne skutki.

9. Nie można wykorzystywać emocjonalnie czy seksualnie klientów.

Zdarza się, że różni terapeuci pozwalają sobie na romansowanie z klientami, bo mają trudności w nawiązywaniu relacji z płcią przeciwną. Dzięki swojej pracy poznają ludzi w potrzebie, którzy otwierają się przed nimi. Taka sytuacja ułatwia im wykorzystanie klientów do zrealizowania swoich potrzeb emocjonalnych czy seksualnych.

10. Nie można uzależniać od siebie.

Są terapeuci, którzy sugerują poprawę w życiu po przejściu 10 - 29 spotkań. Ludzie cierpiący są w stanie zrobić wszystko, zapłacić każde pieniądze, na które ich stać, aby tylko osiągnąć jakąś poprawę. Wykorzystywanie ich nadziei i wymuszanie spotkań jest nie etyczne. Często klienci czują się wykorzystani finansowo i niezbyt pochlebne opinie o takich "uzdrowicielach".

11. Należy stosować zasadę poufności.

To oczywiste dla wielu, że nie można ujawniać danych klientów w sposób umożliwiający ich identyfikację, omawiać ich problemów w sposób umniejszający ich godności czy ośmieszający. Informacje o tej osobie pozostają tajemnicą.

12. Niestosowne jest publiczne okazywanie pogardy kolegom po fachu, obrażanie ich, wygłaszanie pogardliwych uwag, gdyż takim zachowaniem wydaje się opinie tylko i wyłącznie o sobie! Każdy ma swoją drogę i wykorzystuje na niej to co uważa za najlepsze.

___________________________________________________________________
4. Podstawy wróżenia z ręki. Typy dłoni


Chiromancja (gr. cheir - ręka, manteia - wróżenie) - przepowiadanie przyszłości, odczytywanie charakteru człowieka z długości, kształtu i połączeń linii oraz wzgórków znajdujących się na wnętrzu dłoni.
Chirologia - dziedzina nauki ezoterycznej. W czasach starożytnych traktowano ją poważnie, na równi z astrologią i numerologią. Z chirologii wyodrębniła się kiedyś chiromancja, czyli sztuka przepowiadania przyszłości z linii na dłoni, sztuka, którą z powodzeniem uprawiali Cyganie i wróżki. Chirologią natomiast zainteresowali się naukowcy, którzy nie zajmowali się prognozowaniem. Aby zbadać wnętrze człowieka, chirolog nie potrzebuje daty, godziny ani miejsca urodzenia badanego. Musi jedynie dokładnie poznać jego ręce, na których wypisany jest los.

Odczytywanie dłoni wymaga dużej wiedzy i doświadczenia, które nabywa się z czasem. Mowa dłoni nie dla każdego jest zrozumiała. Chiromancja posługuje się własnym aparatem pojęciowym, terminologią wywodzącą się z astrologii. Czytanie z dłoni to wypracowany system określonych, typowych znaków, które klasyfikują człowieka i jego osobowość.
Należy przestudiować wiele rąk zanim można będzie zaufać swojej umiejętności rozpoznawania szczegółów. Są znaki które występują bardzo rzadko, człowiek, który je posiada, wyróżniać się może jakimiś niespotykanymi cechami. Linie dłoni kształtują się do około 25 roku życia, najlepiej widoczne są podczas kąpieli, gdy skóra jest dobrze nawilżona. Pierwsza zasada jest taka, że poszczególne linie, wzgórza, znaki i figury, ich kształt i wyrazistość, na dłoni należy rozpatrywać jako układ całościowy, gdyż tworzą one całość obrazu.
Po drugie, każda dłoń powinna być rozpatrywana oddzielnie. Do wróżenia używamy tej ręki, którą piszemy. Osoby praworęczne wróżą z ręki prawej, osoby leworęczne - z lewej. Nazywamy ją ręką główną. Opisuje postawę działania człowieka, jego własną wolę działania, charakter i zdolności. Druga dłoń opisuje to co ukryte, to co się wydarza w życiu człowieka, a na co nie ma wpływu.
Poza liniami i wzgórzami ważna jest charakterystyka całej dłoni jej kształtu, wielkości, także kształtu i długości palców, pod uwagę bierze się nawet wygląd paznokci. W ręce znajdują się zakończenia tysięcy nerwów mający bezpośredni kontakt z mózgiem, trwa zatem nieustanny, dwustronny ruch bodźców przekazywanych za pomocą tych nerwów.


Typy dłoni:
dłoń Słońca - zazwyczaj jest lekko owalna, smukła, z owalnymi paznokciami o kolorze skóry złocistobursztynowej. Cechy jakie posiada właściciel takiej dłoni to fantazja, pomysłowość, pedanteria w działaniu, polot. Wyróżniające elementy jakie możemy zauważyć u tej osoby podczas kontaktu to uczuciowość, wrażliwość, troszeczkę idealizują otaczający świat, dlatego w życiu potrzebują raczej doradcy o bardziej zdecydowanej postawie.

dłoń Księżyca - najczęściej koloru bladomlecznego z niebieskim prześwitem żył, krótkie palce, mniej więcej takiej samej długości jak pozostała cześć dłoni. Właścicieli tej dłoni cechuje przede wszystkim natura filozoficzna, zainteresowania literackie, zamiłowanie do sztuki i muzyki. Mają rozbudowany świat fantazji, która niestety czasem zastępuje rzeczywistość. Dzięki temu mają wysoko rozwiniętą podświadomość i wyobraźnię. Minusem u takich ludzi jest brak zdecydowania, dlatego często można tutaj zauważyć trudności w podejmowaniu decyzji, jak również brak poczucia realizmu co rzutuje na mało twarde stąpanie po ziemi.

dłoń Marsa - średnio wydłużona dłoń, barwy nieco czerwonawej z wyraźniej zarysowanymi kostkami na palcach, naskórek na dłoni gruby i tłusty. Ludzi, którzy posiadają powyższe elementy na swoich dłoniach cechuje nadmierna pobudliwość, nerwowość a czasem nawet wybuchowość. Ich decyzje są często nieprzemyślane, popełniają błędy i bardzo rzadko potrafią się do nich przyznać.

dłoń Ziemi - to dłoń wyraźnie zarysowana o konturach niemalże kwadratowych. Naskórek ma kolor ziemisty, a palce są duże i twarde. Ludzi takich cechuje praktyczność, i duży realizm w każdej sytuacji. Bardzo powoli się aklimatyzują, brakuje im własnych inwencji twórczych i zdecydowanych poglądów. Bardzo powolnie myślą i każdą swoją decyzję muszą niejako "przetrawić" w sobie.

dłoń Saturna - posiada dłoń żółtobrązową czasem z szarymi plamami. Dłoń jest dość długa, bardzo koścista z wyraźnie zarysowanymi ścięgnami. Przedstawiciele tej grupy zazwyczaj niewiele mówią, na ogół milczą. Do wszystkiego podchodzą bardzo racjonalnie. Są gospodarni, sumienni w tym co robią. Mimo, że są bardzo wstydliwi, często jednak osiągają postawione sobie cele. Ponieważ są bardzo zamknięci w sobie to często bywają osamotnieni.

dłoń Merkurego - to średniej wielkości dłoń, trochę elipsowata o kolorze różowym. Paznokcie przy takiej dłoni są bardzo łopatkowate. Cechy jakie można przypisać takiej osobie to nadmierna gestykulacja dłońmi. Łatwo się aklimatyzują nawiązując szybko kontakty z otoczeniem. Są pełni inicjatywy, przedsiębiorczy o żywym i bystrym umyśle. Ekscytuje ich to co nowe dlatego często zmieniają pracę i otoczenie.

dłoń Jowisza - to dłoń krótka, zaokrąglona o barwie różowoczerwonej. Lubią się otaczać ludźmi na stanowisku lub z jakąś pozycją. Minusem jest to, że potrafią odwrócić się od osób, które pozycję utraciły. Ponieważ są grzeczni, ułożeni i uprzejmi to zyskują sobie bardzo szybko sympatię otoczenia.

dłoń Wenus - to dłoń niczym z obrazów Rubensa. Są dość pulchne, krótkie, naskórek delikatny w dotyku o kolorze kremowym. Ludzie, którzy posiadają taką dłoń lubią cieszyć się życiem, wykonują tylko taką pracę, która przynosi im przyjemność, ponieważ z natury są trochę leniwi to do innych obowiązków trudno ich zmusić. Wadą ich jest to, że nie potrafią wybaczać np. kłamstw lub oszustw.

____________________________________________________
5. Linie główne i linie pomocnicze



Linie główne:
linia życia (1) - opisuje siłę, a nie długość życia. Powiązana jest z ilością energii, jaką masz do dyspozycji, poczuciem witalności, pędu, motywacji i fizycznej siły. Biegną od niej często odgałęzienia nazywane liniami ambicji, wysiłku, sukcesu, podróży, Marsa, zmartwienia, wpływu;

linia głowy (2) - pokazuje jak energia życiowa jest przekładana na myśli, postawy i pozyskiwanie informacji. Opisuje możliwości intelektualne;

inia serca (3) - związana jest głównie z romantyczną lub poetycka ideą serca, choć można z niej odczytać także fizyczny stan organu. Opisuje uczucia, jakimi darzymy ludzi wokół nas. Ludzie i rzeczy, które kochamy, będą widoczne na linii serca, podobnie jak ludzie, którzy kochają nas;

linia losu (4) - nazywana linią kariery. Występuje głównie na dłoniach ludzi, którzy sami się troszczą o swoją przyszłość, wykorzystują wrodzone talenty i rozpoznają własne ograniczenia. Świadczy o samokontroli, dyscyplinie, determinacji, zmyśle praktycznym, sile woli i poczuciu celu;

linia Słońca (5) - pokazuje sukces i spełnienie ambicji, twórcze wykorzystanie talentów do dobrych celów. Mówi również o bogactwie, choć jej brak nie oznacza biedy;

linia Merkurego (6) - jest oznaką doskonałych zdolności komunikacyjnych. Świadczy o talencie do handlu, albo ogólnie radzenia sobie z informacją. Może też świadczyć o umiejętności manipulowania marzeniami i podświadomymi pragnieniami innych.

Linie pomocnicze:
obrączka Wenus (7) - im pełniejsza, tym bardziej jesteś wrażliwy na potrzeby i nadzieje ludzi wokół siebie.
pierścień Salomona (8) - oznaka wielkiej mądrości.
pierścień Saturna (9) - oznaka smutnego usposobienia.
stygmaty medyczne (10) - znak uzdrawiających dłoni.
linie dzieci (11) - oznaka płodności (umysłu też).
linie związków (12) - każda z nich symbolizuje szczególnie intensywny związek emocjonalny.
łuk intuicji (13) - znak kogoś, kto ma prawdziwy talent instynktownego rozumienia.
via lasciva (14) - u niektórych jest oznaką uczulenia na narkotyki i alkohol, u niektórych znak kłopotów, wynikających z ich nadużywania.
linia Marsa (15) - oznaka wojowniczości.
linie sympatii (16) - oznaka ciepłego serca.
pierścień rodziny (17) - oznaka silnych więzów rodzinnych.
bransoletki (rasceta) (18) - oznaka długowieczności.
__________________________________________________________

6. Astrologia chiromantyczna

wzgórek Jowisza (pod palcem Jowisza) (1) - odpowiada za optymizm, wiarę, entuzjazm, afirmację i szczęście.

wzgórek Saturna (pod palcem Saturna) (2) - jest raczej niewielkim spadkiem niż wzgórkiem i określa twoją siłę, samodyscyplinę, perspektywy kariery, realizm i poczucie odpowiedzialności.

wzgórek Słońca (pod palcem Apolla) (3) - symbolizuje cechy solarne, czyli witalność, talent, bogactwo i osobisty czar.

wzgórek Merkurego (pod palcem Merkurego) (4) - mówi o twojej zdolności komunikowania się, wyrażania sobie, jasnego myślenia, analizowania, racjonalizowania i ogólnie, używania intelektu.

pierwszy wzgórek Marsa (pod wzgórkiem Merkurego) - pokazuje jak reagujesz na wyzwania stawiane ci przez życie.

wzgórek Księżyca (pod pierwszym wzgórkiem Marsa) (6) - symbolizuje nieświadomą, senną, prywatną, emocjonalną i ochronną stronę naszej natury.

wzgórek Wenus (pod kciukiem) (7) - mówi o harmonii, poczuciu piękna, muzyki i wzajemnego przyciągania.

dolny wzgórek Marsa (pod wzgórkiem Jowisza) (8) - pokazuje jaki masz temperament, jakim zdecydowaniem wykazujesz się w działaniu i jak bardzo zależy ci na zwycięstwie.

płaszczyzna Marsa (obszar centralny dłoni) (8a) - pokazuje ilość sił życiowych, wytrzymałość i fizyczną krzepę, jaką masz do dyspozycji na co dzień.