Historia Wróżbiarstwa



Wiele wróżbiarskich systemów zrodziło się w starożytnej Mezopotamii ponad cztery tysiące lat temu. Wróżeniem zajmowali się tam kapłani, którzy studiowali ruch gwiazd i planet oraz badali wnętrzności zwierząt ofiarnych, by odnaleść wskazówki co do pomyślności króla i społeczności. Niektórzy wróżbici szukali znaków na przyszłość, wprawiając się w trans i prosząc o pomoc duchy, inni znów odnajdywali je w przyrodzie. Zaćmienie, burza gradowa, narodziny bliśniąt albo sposób, w jaki dym unosi się w powietrze - niemal wszystko mogło zostać zinterpretowane jako zapowiedś tego, co ma nadejść.

W starożytnej Grecji i Rzymie wyróżniano dwa rodzaje wróżbitów: zawodowi, doskonale wykształceni wróżbici pracowali dla władców, natomiast zwykli służyli każdemu, kogo było na nich stać. Spośród oficjalnych wyroczni w Grecji największą chlubą cieszyła się wyrocznia delficka, do której przynoszono pytania, nierzadko w formie testu wielokrotnego wyboru, aby za pośrednictwem kapłanki uzyskać odpowiedś od samego Apollona. Królewscy wysłannicy z przyległych krain szukali u wyroczni rady w tak ważnych kwestiach, jak na przykład gdzie zbudować nową świątynię albo czy rozpocząć wojnę. W Rzymie nominowani przez państwo wróżbici zwani byli augurami, od łacińskiego słowa avis "ptak", i garrire, oznaczającego "szczebiotać", albowiem ich wielce szanowane usługi świadczone imperium zasadzały się na obserwacji ptaków. Ze wszystkich ziemskich istot ptaki najbliższe były niebiosom, toteż łatwo zrozumieć, dlaczego były dobrymi sygnalizatorami tego, co może się podobać lub nie podobać bogom. Interpretacje opierały się na wielu rozmaitych informacjach, łącznie z liczbą i gatunkiem ptaków oraz ich sposobem latania, śpiewem i odgłosami, kierunkiem lotu i jego prędkości. Augurami byli Juliusz Cezar, Cyceron, Marek Antoniusz i inni znamienitsi Rzymianie.

Mniej wybitni wróżbici dostępni byli prawie dla każdego ( niekiedy zezwalano na konsultacje nawet niewolnikom ), a przepowiadanie przyszłości w całym antycznym świecie było bardzo intratnym przedsięwzięciem. Interpretacja snów i astrologia cieszyły się największym szacunkiem, choć popularna była również numerologia, wróżenie z wody ( krewniak wróżenia z kryształowej kuli )oraz chiromancja, a także rozliczne metody wykorzystujące ptaki, kości do gry, księgi, strzały, topory i inne zdumiewające przedmioty. Zwyczajni wróżbici, z których wielu trudniło się także sprzedażą talizmanów i amuletów, nie cieszyli się już takim szacunkiem jak wróżbici z urzędu. O wiele częściej okazywali się oszustami, a kpiarze uwielbiali stroić sobie żarty z tych, którzy garnęli się do nich stadami po poradę w każdej błahej sprawie.

Mimo sprzeciwu Kościoła wiele starożytnych systemów wróżbiarskich przetrwało do średniowiecza. Profesjonaliści nadal działali w najważniejszych miastach, wędrowni wróżbiarze przenosili się z miasteczka do miasteczka, a po wsiach radą służyli wiejscy czarodzieje i tak zwane mądre. Warto zauważyć, że od czarowników oczekiwano nie tylko umiejętności zaglądania w przyszłość, ale również spoglądania wstecz. Nierzadko proszono ich o pomoc w odnalezieniu zguby, zidentyfikowaniu złodzieja, odszukaniu zaginionych albo zlokalizowaniu zakopanego skarbu ( przed wiekami, kiedy banki były jeszcze rzadkością wielu ludzi zakopywało swoje kosztowności w ziemi, a inni naturalnie starali się je odnaleść i wykopać ). Zwykli śmiertelnicy mieli także możliwość powróżyć sobie samemu dzięki wiedzy nabytej z tanich ilustrowanych broszur dostępnych już w szesnastym wieku, poświęconych miedzy innymi chiromancji i astrologii. Wróżbiarstwo pozostawało jednak głównie w rękach zawodowców, którzy twierdzili, że posiadają wiedzę, wykształcenie bądś dar niedostępny innym.

W póśniejszych wiekach arsenał wróżbity zasiliły dwa nowe systemy. Około połowy siedemnastego wieku, a więc mniej więcej sto pięćdziesiąt lat po tym, jak w Europie pojawiły się karty, rozwinęło się wróżenie z kart, które wkrótce stało się charakterystycznym atrybutem cygańskich wróżbiarzy. Wróżenie z herbacianych fusów natomiast, choć praktykowane w Chinach od mniej więcej szóstego stulecia, zawitało do Europy dopiero w połowie osiemnastego wieku. Oba systemy szybko zyskały popularność, być może dlatego, że gra w karty i picie herbaty były wówczas częścią codzienności. Chociaż wiele starodawnych form wróżenia zarzucono, wszystkie wykładane w różnych szkołach magii i czarodziejstwa pozostają w użyciu po dziś dzień.