Słowniczek wróżbiarski



Aeromancja - Tym razem sęk nie w tym, żeby przepowiedzieć pogodę na przyszłość, ale w tym, by przyszłość przepowiedzieć z pogody. Zwolennicy aeromancji dopatrywali się zjawisk w zjawiskach atmosferycznych- grzmotach, błyskawicach, kształtach chmur, kierunku i sile wiatru albo obecności halo wokół słońca lub księżyca. Aeromancja,stosowana przez babilońskich kapłanów, należy do najstarszych systemów wróżbiarstwa.

Alektromancja - Główną rolę w tej metodzie odgrywał kogut ( po grecku alektor ). W sporych rozmiarów kole wpisywano litery, a na każdą z nich kładziono ziarna pszenicy. Kolejność, w jakiej kogut zjadał ziarna - litera po literze - odsłaniała przesłanie. Jeśli wyrazy nie miały sensu, wróżbita musiał je zinterpretować. Zjedzone ziarna zastępowano nowymi, aby ta sama litera mogła się pojawić tyle razy, ile to było konieczne.

Alomancja - W wielu częściach świata uważano kiedyś, że sól ( gr. Als ) ma magiczne właściwości. Wyznawca tej metody stawiania przepowiedni rzucał garść soli na płaską powierzchnię i starał się odczytać pojawiające wzory. Ta praktyka może wiązać się z przesądem, że rozsypywanie soli zwiastuje pecha, a rzucenie jej za siebie - zazwyczaj prze lewe ramię - przynosi szczęście lub oddala niepowodzenie.

Apantomancja - Wierzono niegdyś, że przypadkowe spotkania (gr.apante) ze zwierzętami niosą cenne wskazówki. W średniowiecznej Europie napotkany przypadkiem kozioł albo zając oznaczał bliskie powodzenie, szczególnie jeśli zając uciekał właśnie przed sforą psów. Nietoperz, kruk i osioł były natomiast złowróżbne. Oczywiście interpretacje różnią się w zależności od kultury. W Stanach Zjednoczonych ( tak jak i w Polsce ) czarny kot, który przebiegł komuś drogę, przynosi pecha, natomiast w Wielkiej Brytanii może przynieść szczęście.

Astragalomancja - Przepowiadanie przyszłości za pomocą kości do gry pochodzi za starożytnego Egiptu. (Zainteresowanych zaciekawi może fakt, że nazwa pochodzi od greckiego słowa astragalos, oznaczającego kostki i kręgi zwierząt, z których pierwotnie wykonywano kości.) W ciągu wieków zaistniało wiele sposobów odczytywania wróżb. Bardzo prosty system,opisany w jednej ze średniowiecznych broszur, wymagał użycia trzech kości. Wyrzucenie trzech szóstek oznaczało spełnienie życzeń. Dwie szóstki i dwójka przepowiadały powodzenie, choć nie bez trudności. Jeśli wypadła szóstka i dwie czwórki, można było zapomnieć o całej sprawie - dane pragnienie było złym pomysłem i należało je zarzucić.

Bibliomancja - Potrzebna jest tylko książka. Wróżbiarz stawia pytanie, otwiera książkę na chybił trafił i z zamkniętymi oczami wskazuje fragment tekstu. Zdanie bądś cały akapit, na którym spoczął palec, to odpowiedś na pytanie albo przynajmniej komentarz. Przez wieki używano w tym celu Biblii, póśniej jednak popularnością zaczęli się cieszyć klasycy - Homer, Wergiliusz i Szekspir. Właściwie każda książka nadaje się do bibliomancji.

Geomancja - Rozsypuje się garść ziemi (gr.ge) trzymanej w obu dłoniach i odczytuje się kształty, jakie powstały. W póśniejszej wersji, znanej jako geomancja papierowa, wróżbita stawia pytanie i z zamkniętymi oczami przykłada ołówek do kartki papieru i stawia znaki. Po odpowiednim czasie przerywa rysowanie i interpretuje uzyskane kształty.

Hydromancja - Woda (gr.hydor) była istotna częścią kilku systemów wróżenia. W jednym z nich, praktykowanym w starożytnej Grecji, do zbiornika z wodą wrzucano pojedynczo trzy kamienie: okrągły, trójkątny i kwadratowy, a wróżbita oceniał pojawiające się koncentryczne fale, szukając w nich dających się zinterpretować wzory.

Keromancja - Ten stary i rozpowszechniony sposób polega na laniu wosku (gr.keros) roztopionego w mosiężnym tyglu. Gorący wosk wlewa się powoli do misy z zimną wodą. Kiedy zetknie się z powierzchnią chłodnej wody, zastyga przyjmując rozmaite kształty, których interpretacją zajmuje się wróżbita. Wypracowane w ciągu wieków zwyczajowe interpretacje złożyły się na dający się z łatwością przyswoić system, przejęty póśniej w tasseomancji, czyli wróżeniu z fusów.

Ksylomancja - W czasach biblijnych wzory utworzone przez opadłe konary drzew,gałęzie, gałązki i wszelkie inne kawałki drewna ( gr. Ksylon ) leżące na ziemi poddawano uważnemu oglądowi i interpretacji. Początkowo wykorzystywano tylko te gałęzie, które w naturalny sposób znalazły się na ziemi. W póśniejszych czasach pozbawione celowo części kory gałęzie rzucano na chybił trafił na ziemie. Wróżono z tych, które upadły pozbawioną kory częścią do góry.

Miomancja - Jest to wróżenie na podstawie wyglądu, koloru i odgłosów myszy ( gr. Mys ). Szeroka gama przepowiedni od wojny po głód opierała się na bezpośrednich obserwacjach myszy, czasem również szczurów, a także na widomych znakach ich obecności, jak ślady łap lub zębów. Grecki historyk Herodot donosił o klęsce armii poprzedzonej plagą szczurów. Zdaje sięj ednak, że była ona bardziej praktycznym powodem klęski niż jej zapowiedzią, ponieważ szczury poprzegryzały kołczany i łuki żołnierzy, czyniąc ich niemal bezbronnymi.

Pedomancja - Podobna do chiromancji, z ta tylko różnicą, że zamiast dłoni interpretowano wygląd stóp. Ta metoda była powszechna w Chinach.